In memoriam: “generaal” Giel Haenen (90)

Deze week bereikte ons het trieste nieuws dat onze oud-hoofdtrainer Giel Haenen vrij plotseling is overleden.

Nadat Giel recent thuis was gevallen, werd hij opgenomen in Vitala+ in Heugem waar hij goed werd verzorgd. Ondanks alle hulp is Giel maandagochtend 30 september rustig op 90-jarige leeftijd ingeslapen. Wij wensen alle nabestaanden veel sterkte toe in deze moeilijke periode.

Giel was in het verleden zeer betrokken bij RKHSV, waarover in het jubileumboekje van RKHSV 60 jaar een mooie publicatie was opgenomen, geschreven door Laurie Claessens. Wellicht kunnen wij stellen dat mede dankzij Giel RKHSV nu is wat we zijn.

Nogmaols unne groete merci daorveur Giel! Rös zach.

 

 

De Generaal, kwam, zag en overwon

Soms kunnen toevalligheden ertoe leiden dat er iets groots gebeurt. Zo ook omstreeks 1980.

De zoveelste bestuurswissel had net plaatsgevonden en de donkere zeventiger jaren waren afgesloten. De accommodatie was voor het eerst in de geschiedenis op een acceptabel niveau. RKHSV was in het bezit van een eigen kleedaccommodatie met eigen sportkantine waaruit inkomsten konden worden gegenereerd. RKHSV nam op dat moment een bescheiden plaats in de 1^e klasse afdeling Limburg in. Weliswaar diende zich op dat moment een nieuwe talentvolle groep spelers uit de eigen jeugd aan, op voetbaltechnisch gebied was RKHSV echter nog altijd een stuurloos schip.

 

Het toenmalige bestuur nam in 1980 echter een beslissing die misschien wel cruciaal was voor de hele vereniging RKHSV. Zij benaderden destijds Giel Haenen, ex-international, ex-profvoetballer en gelauwerde trainer op het hoogste amateurniveau. Had hij immers niet met caesar voor landstitel op amateurniveau gespeeld en Heer naar de hoofdklasse gebracht? Het was bijna niet voorstelbaar dat net hij een clubje als RKHSV zou willen trainen. Maar toch, de “generaal” kwam, zij het met het voorbehoud dat hij dit in eerste instantie op freelance basis wilde doen. Hij wilde zoals hij het zelf noemde; afbouwen. Wel trainen, maar de wedstrijden overlaten aan Bèr Beckers.

 

De eerste training in het Savelsbos was onvergetelijk. Giel gooide er de zweep overheen en ontdekte meteen dat de tijden die de HSV-jongens liepen vaak sneller waren dan hun hoofdklasse collega’s uit Heer. De HSV-selectie wilde wel, was kneedbaar, had veel talent, was erg jong en dus ook zeer onervaren. De “generaal” zag dit meteen en verkondigde aan iedereen die dit maar wilde horen dat de 2^e klasse KNVB voor deze groep haalbaar moest zijn.

Na één jaar als freelance trainer was ook Giel Haenen bevangen door het RKHSV-virus en werd fulltime trainer. Hij zorgde ervoor dat het “omveld” goed geregeld werd. Er kwam een echte masseur, goede leiders. Maar vooral de samenwerking met Bèr Beckers mocht er zijn.

Allereerst moest er echter gezorgd worden dat RKHSV uit de afdeling Limburg kwam. De technische bagage was volgens Giel ruimschoots aanwezig. Op het mentale en fysieke vlak moest echter nog het een en ander gebeuren. Schaven dat werd gedaan op de trainingen. Trainingen met oefenstof die op een veel hoger niveau lagen, dan het niveau waarop RKHSV op dat moment acteerde. Trainingen op wedstrijdniveau, ingewikkelde combinatie oefeningen, ingebouwd raffinement, maar vooral de absolute wil om te willen winnen. De “generaal” wilde winnen, altijd winnen. Een drive die ook op de spelers werd overgebracht.

Wanneer je in die tijd het sportcomplex van de tegenstander betrad en de lange grijze gestalte tussen de groep spelers loep, dan stond je vaak al met 1-0 voor. Niet alleen de spelers geloofden in hun kunnen. Ook de supporters, het bestuur en de sponsors hadden een waanzinnig vertrouwen in de technische staf en haar spelers.

Dat RKHSV en uiteraard de “generaal” zouden oogsten, was een kwestie van tijd. Het gebeurde dan ook in 1983, na een onvergetelijke nacompetitie, voor de eerste keer. RKHSV was terug in de 4^e klasse en organisatorisch en sportief enorm gegroeid. De gemeenschap Heugem leefde mee. RKHSV was haar minderwaardigheidscomplex kwijt. De voorspellingen van de “generaal” konden waargemaakt worden.

Psychologie was het kenmerk van de “generaal”. Een typerend voorbeeld hiervan was de wedstrijd Keer – RKHSV. Op dat moment stonden beide ploegen aan kop in de 4^e klasse. De eerste helft verliep desastreus voor RKHSV: 4-0 voor Keer. Terwijl iedereen een donderspeech van de trainer verwachtte, vertelde hij doodleuk dat de tweede helft met 0-0 begon en wij deze kost wat kost moesten winnen. RKHSV won de 2^e helft met 3-0 en schoot zelfs in de laatste minuut nog op de paal.

Na de wedstrijd feliciteerde de “generaal” de hele ploeg met deze fantastische overwinning in de 2^e helft. De moraal was niet geknakt en na deze wedstrijd pakte het team de draad met veel zelfvertrouwen weer op. RKHSV kwam in een stroomversnelling. De “generaal” maakte zijn woorden van 1981 waar en overwon. De hele vereniging overwon! RKHSV werd 2^e klasser. Profclubs speelden vriendschappelijke wedstrijden in Heugem tegen RKHSV. Er werd een staantribune gerealiseerd. RKHSV was van de grijze muis een van de toonaangevende voetbalverenigingen in Maastricht geworden en straalde dat zowel bestuurlijk als op het veld uit.

Zonder te overdrijven kun je stellen dat de periode 1980-1988 een topperiode in de RKHSV-historie is geweest. Alle toevalligheden vielen uiteindelijk op zijn plaats. Een geweldig bestuur, een talentvolle lichting spelers, een vernieuwde accommodatie en een meelevende gemeenschap. De enige vraag die overblijft, is of het bovenstaande ook zonde de “generaal” Giel Haenen gerealiseerd had kunnen worden. In ieder geval heeft hij overwonnen en velen een onvergetelijke tijd bezorgd.